W jakim celu wykonuje się badanie koordynacji ruchowej i na czym ono polega?

Badania koordynacji ruchowej są wykorzystywane głównie przy diagnostyce wielu chorób, ale też na przykład podczas badań dla kierowców. Stosuje się je w różnych gałęziach medycyny, głównie w neurologii, a także w pediatrii i geriatrii, psychiatrii, w reumatologii, czy ortopedii. W naszym wpisie przyjrzymy się rozwojowi badań koordynacji ruchowej i przedstawimy kilka konkretnych przykładów.

Rozwój badań koordynacji ruchowej. Od próby palec-nos po metody komputerowe

Przez wiele lat w badaniach koordynacji ruchowej wykorzystywano wyłącznie ocenę kliniczną. Podstawowe badania tego typu są stosowane nadal. Najlepszym przykładem jest tzw. próba palec-nos. Osoba badana stoi z rękami odwiedzionymi do poziomu barków i początkowo z oczami otwartymi, a następnie zamkniętymi ma wykonać ruch dotknięcia nosa palcem wskazującym. Inne proste badanie kliniczne, wciąż wykorzystywane, to tzw. test Romberga, który służy do wykrycia zaburzeń równowagi. Osoba badana ma utrzymać równowagę w określonej pozycji ciała przez 10 sekund z otwartymi oczami, a następnie z zamkniętymi przez kolejne 10 sekund. Dziś stosujemy też znacznie bardziej zaawansowane badania, których wykonywanie umożliwiają nam komputery.

 

Badania koordynacji ruchowej oceniające wybrane parametry

badania palec nos

Metody i procedury komputerowe pozwalają nam oceniać różne wybrane parametry, jak np. czas reakcji i szybkość ruchu. Pozwalają też na zestawianie i porównywanie wyników. Jeśli chodzi o naszą koordynację ruchową to bardzo istotne, ponieważ chociażby utrzymanie równowagi to złożony proces. Ma w nim udział nie tylko narząd ruchu, ale też wzroku i układu przedsionkowego. Komputerowe analizy koordynacji ruchowej wykorzystuje się także w zakresie oceny efektywności prowadzonej rehabilitacji pacjentów z różnych grup. Można więc powiedzieć, że badania koordynacji ruchowej to bardzo obszerna grupa przeróżnych testów, które są dobierane w zależności od potrzeb. Zupełnie inne będą np. dla osoby, u której podejrzewa się padaczkę, a inne u dziecka, które wymaga oceny dojrzałości szkolnej.